Verdriet om het overlijden van onze vriend.

 

Als jongetje van 6 ging ik bijna elke dag, in de flat twee trappen naar boven en belde dan aan op nummer 18 .

Er werd veelal  opengedaan door zijn moeder en ik vroeg dan  : “Mevrouw, mag  Dikkie met mij  buiten spelen?”

Het is jaren later als ik hem opbel,  om  af te spreken om wat te gaan hardlopen de volgende dag.  

Een van zijn dochters neemt op en antwoordt :   “Ah,  je belt om te vragen of  Dikkie met je wilt komen buitenspelen ?"  

Nooit meer buitenspelen met  Dik.