Body Language

Druppels vanuit mijn wenkbrauwen vormen snel een stroompje richting mijn kin, waar ze in een mini waterval op weg gaan naar mijn buik. Zweet. Puur lui zweet.
Kopje koffie, krantje, zon, mooiste en liefste vrouw naast me. Er ligt een lach op mijn gezicht bestorven.
In mijn niet meer droge ooghoek ontwaarde ik gisteren een schouwspel dat ik eerder alleen in de film heb gezien. ¨Jurassic Park¨. Vijf oude buiken en een kind passeren me met een gezamenlijke leeftijd van ongeveer vijfhonderd jaar. Da´s heftig. Maar hier eerder regel dan uitzondering.
Maar het is niet eens zozeer de leeftijd, alswel de gezichtsuitdrukking van deze mensen die me opvalt. Bijna zonder uitzondering is over deze mensen een soort van lethargie gekomen. Dit hoort toch niet bij vakantie? Waarom zo ongelukkig, bijna ontevreden?
Dan passeert een man, grote kerel, beetje slepende tred, kan hem niet helemaal goed zien. Wenste hem goede morgen, maar slechts wat gemompel was mijn deel. Weer zo een!
Zag hem vandaag weer zitten naast zijn vrouw. Hij ongeveer mijn leeflijd, zij die van Marjan. Ze streelde zachtjes en lief zijn voet, ze glimlachten naar elkaar. Mooi stel uit de verte.
Als hij me ziet, lacht hij ook naar mij, een halve lach weliswaar, maar wel een echte!
Bij het opstaan om een stukje te gaan trainen, doet hij een poging naar me te zwaaien.
Dan pas valt mij zijn halfzijdige verlamming op. En natuurlijk, ook afasie is hem niet bespaard gebleven.
Terwijl op de boulevard Boney James me met ¨Body Language¨ snel in de flow probeert te brengen, is het niet alleen zweet waar mijn gezicht vochtig van wordt.

Adios amigos, numera gratias tuas.