De veiligheidsspeld, zo’n simpel stukje handigheid, hoe lang bestaat het al in ons leven?

Oorspronkelijk bestond dat ding al in 3000-2000 v Ch. bij de Mycenen. Daar waren ze bekend als 'Fibula' en werden precies eender gebruikt.
Een veiligheidsspeld is gemaakt van stevig, maar buigzaam metaal.Door de parallelle zijden in te drukken, gaat de speld open. De veiligheid bestaat eruit, dat punt van de speld veilig in het kapje verborgen zit. In 1849 werd de veiligheidsspeld opnieuw uitgevonden door Walter Hunt. (dank Wikipedia)

Mijn moeder kon er gelukkig handig mee omgaan, alhoewel ze griezelig dicht langs m’n tedere billen kon gaan als ze de speld vaardig en zelfverzekerd in mijn luier plaatste. Dit kleinood, deze simpele uitkomst en juweel van ongekunstelde efficiëntie en dit alles om twee stoffen aan elkaar te kunnen bevestigen. Ik kan het niet genoeg bejubelen.

Die zondagmorgen op weg naar Zaandam om mee te doen aan de Dam tot Damloop verbaasde ik mij over alle nieuwe technieken en innovaties die me ten deel vielen. Als ik straks zou gaan lopen, dan zou ik d.m.v. een chip aan mijn voet per s.m.s geïnformeerd worden over mijn tussentijden. En dat was niet alleen voor mij, maar ook voor alle andere dertigduizend deelnemers. Knap! Een collega-loper liet me zijn nieuwe hardloopklokje zien waarbij hij door een ingebouwde GPS exact zijn snelheid en positie kon meten.Zijn computer kon nadien zijn loop analyseren op hartslag en persoonlijke inspanningsmode. De auto waarin we reden bracht ons keurig dank zij de GPS naar de plaats van bestemming in Zaandam. Bij het inparkeren gaf ik te kennen wel even te gaan kijken of er nog genoeg ruimte was achter, maar dat was helemaal niet nodig want de ingebouwde camera deed al zijn werk.

Nu kunnen wij ons, dankzij Buko,heel luxe omkleden in het zwembad met onze eigen kleedruimte. Daar aangekomen ontdekte ik wat voor mij hét dejavu-moment is bij elke Dam tot Damloop waaraan ik tot nog toe heb meegedaan. Voor ik verder ga wil ik wél even wat duidelijk stellen: de mannen van Vrijheid Blijheid zijn nou niet wat je noemt van de categorie: 'watjes’. Stuk voor stuk zijn het toch wel een beetje ‘stoere kerels’ die niet terugdeinzen voor een beetje tegenwind of iets anders ongemakkelijks. Types van ‘niet zeuren’ en eigenlijk een beetje: ‘jongens van Jan de Wit’.

En daar in dat kleine omkleedlokaal zaten ze dan allemaal keurig naast elkaar op dat bankje. Hun Buko-loophemd op de bovenbenen met de knieën stevig tegen elkaar. Het was koddig en vertederend om te zien. Geconcentreerd waren ze bezig hun loopnummer te bevestigen en ja, dat je daar nou eigenlijk een leesbrilletje voor nodig hebt is nou niet echt ‘Jan de Wit’. Toch?
Nee, die neem je niet mee naar een hardloopwedstrijd en het is niet handig om daar nou over te zeuren of dat toe te geven! Nee, dan maar een beetje op de tast proberen de zaak aan elkaar zien te frutselen. Lang leve de veiligheidsspeld.

Als een uurtje later in Amsterdam, bij de koffie op het terras, onze loopgast aankomt zie ik aan z’n gezicht dat er iets mis is. “Ben je niet in vorm?” vraag ik. “Nee het is wat anders, ik ben wat vergeten.” “ Oh, je chip vergeten, wat geeft dat, je kunt dan toch nog lopen? “
”Oh nee, véél erger, ik heb géén veiligheidsspeldjes bij me!” “ Oh jee, nou dat is einde oefening.”
Waar haal je in hemelsnaam op zo’n plaats nog die dingen vandaan? “Ober, doet u mij twee koffie met gebak en doe er nog even 4 veiligheidsspeldjes bij alstublieft?”
"We zitten wel in de buurt van de beruchte “Dijk” en die werkneemsters daar hebben misschien wel wat in hun gereedschapskist Thie, je kunt het altijd proberen.”

Gewoon zo’n veiligheidsspeldje, we hebben het al jaren en geen mens die daar ooit een andere oplossing voor heeft bedacht. Raar eigenlijk met zoveel uitvindingen en nieuwigheden tegenwoordig.

Lang leve de speld, al was het alleen maar om elk jaar die stoere hardloopcollega's van me zo gebroederlijk naast elkaar te zien prutsen.