Trail des Fantomes

Trail des Fantomes, een 50 km trail in het midden van de Ardennen (La Roche en Ardenne). Vooraf weet ik niet zo goed wat te verwachten. 50 km ja dat wel, maar wat zijn nu 2500 hm of hoogtemeters. Nou, dat heb ik geweten. Ongelooflijk dat geklauter, soms op handen en voeten, of met behulp van een ketting aan de zijkant omhoog. En dan weer naar beneden, met gevaar voor eigen leven. Van boom naar boom om de onmiskenbare werking van de zwaartekracht een beetje af te remmen. Met tenen dit zo'n beetje dwars door mijn schoenen heen komen (jawel, ik heb er weer een paar zwarte bij ;) en blaren vanwege het constante geschuif in mijn schoenen.

Korte video impressie

Klik hier voor de video

Lichtvoetig

Onderweg kom ik Rinus tegen en wij vragen ons echt af of dit nog iets met hardlopen te maken heeft. Het parcours is zwaar en technisch. Langs de watertjes liggen wel paden maar deze zijn volgestopt met boomwortels. Tenzij supergetraind of zeer lichtvoetig vormen zij een waar obstakel voor een beetje tempo ontwikkeling. Conclusie: ik ben (nog) niet supergetraind noch lichtvoetig.

Het begint eigenlijk al na 2 km, we draaien de weg over het bos in en na zo'n 500 meter verschijnt de eerste echte heuvel. Tot mijn verrassing stopt de gehele groep met hardlopen en start met gewoon lopen. De toplopers zijn dan al lang uit zicht. Omdat ik geen ervaring heb met dit soort trails besluit in mij bij de gemeenschappelijk kennis en wijsheid van de groep aan te sluiten. Deze techniek blijkt naarmate de kilometers voortschrijden de juiste te zijn. Ik heb gewoon de kracht niet om de heuvels op te stormen.

Na 6 kilometer hebben we een eerste punt waarbij Annelies staat. Geen overbodige luxe, op mijn rug is al een duidelijk drukpunt aanwezig onder mijn camelbag. Binnen 2 minuten heeft zijn de broodnodige tape erop geplakt en ik ben klaar om de reis te vervolgen. Het feit dat ik kostbare plaatsen heb verloren vind ik nu nog niet belangrijk, het is nog vroeg.

Tot aan het eerste verzorgingspunt op 13 km in Belvedere worden mijn spieren en mijn karakter al flink getest. De ene na de andere beklimming en afdaling volgen in hoog tempo op. Na 1 uur en 40 minuten bereik ik de eerst post. Boink, wat is dit voor tempo???? Ik begin te twijfelen aan mijn loopvermogen, maar ik schijn nog redelijk vooraan in de groep te zitten. Hmmm.

Wakker worden

Gelukkig is mijn lichaam uit zijn waakstand vandaan gekomen en na wat eten en veel drinken vervolg ik de weg. Het tweede deel is niet minder zwaar en ondertussen komt de zon op en warmt het lekker door. Ik zie mijn kans schoon. Normaliter loop ik beter dan de meeste lopers in warm weer. In dit tweede stuk moeten we ook dwars door de Ourthe. Wat te doen, schoenen en sokken uit, of gewoon doorkachelen. Dit laatste houd in dat je schoenen en sokken nat worden. Potentieel probleem: blaren. Maar die heb ik dat moment toch al. Onder mijn rechtervoet hebben zich 3 gigantische blaren ontwikkeld en volgens mij kan het niet veel erger worden. Doorhobbelen dan maar. Langzamerhand word ik een beetje gek van al die boomstronken en dat gladde leisteen. Ik heb 3 keer een schuiver gemaakt en de voor de brandnetels blijk ik een lekkernij te zijn. Mijn benen zitten onder de uitslag, gelukkig leiden de blaren af.

Na 25 km de tweede post: Engreux. Hoewel Annelies hier eigenlijk hier niet zou staan zie ik haar van de verte al weer zwaaien. Goed voor het moraal. En heel belangrijk, ze heeft door dat mijn flesje bouillon wel eens van pas kan komen. In drink dit in een teug leeg en werp mij vervolgens op de rest van het drinken. Binnen een minuut of zo laad ik ruim 1 liter aan water, eet wat en ben weer onderweg. Wat een feest.

Kuiten stribbelen tegen

Het meest gedenkwaardige stuk hierna is een beklimming van een zandheuvel. Midden in het open vlak met de zon nu volop aanwezig. Het is ondertussen zo'n 38 graden geworden. Goede training voor Marathon des Sables gaat er door mijn hoofd. En met alle goede bedoeling ten spijt sta ik na 1/4 van de heuvel met een ophol geslagen hartslag en kuiten van buitenaardse proportie stil om bij te komen. Wtf. Ik kijk omhoog en tot mijn geruststelling blijkt dit ook een trail techniek te zijn. Boven mij staan er ook lopers die op zoek zijn naar zuurstof en verzachting van de pijn. Ik vervolg mijn poging om deze heuvel te bedwingen en stop onderweg naar boven nog 1 keer. Het kan gewoon niet anders, mijn kuiten branden van de spierpijn (dat wordt lachen morgen denk ik nog). Ondertussen is het same-old same-old. Ik had het ook kunnen weten. Deze trail is tevens het Belgisch kampioenschap en natuurlijk is dat niet op een parcours voor watjes. En alhoewel ik door vochtverlies wel op een wattenstaafje begin te lijken, zet ik door.

Kruisberg in Heemskerk. Hahahahahahaha

En voordat je weet (echt niet) is daar de derde post. Ook hier houd Annelies de wacht. Zij zorgt voor het vullen van mijn flesje, ziet er op toe dat ik mijn bouillon nuttig en complimenteert mij dat ik er nog goed uitzie. Hahahaha, ja vast. Maar toegegeven, het geeft me toch weer een boost. Nog maar 16 km te gaan, af tellen dus. In mijn hoofd een rondje Castricum, hoe zwaar kan dat zijn. Daarnaast ontvang ik updated parcours informatie, we hebben het meeste klimwerk gehad en vanaf hier wordt het makkelijker. Ik wil het wel geloven, maar kan het niet. Zo makkelijk komen wij er vast niet af. Direct na de post krijgen we een stuk glooiend asfalt. Oh, wat een luxe en wat lekker. Eindelijk ontwikkel ik weer wat vaart, in mijn hoofd loop ik wel weer 14 km per uur en dat betekent dat in met ruim een uur finish. Tja, de werkelijkheid bleek anders. Na zo'n 2,5 km relatief beloopbare ondergrond worden we weer de heuvels ingestuurd. En de Belgen houden woord: het is en blijft een trail. Maar vanaf hier is het mijn terrein. De knop gaat om, het is tijd om te jagen. Vanaf hier proberen zoveel mogelijk slachtoffers in te halen en ze op flinke achterstand te lopen. Ik verhoog mijn tempo een beetje en neem meer risico's bij het afdalen. Mijn blaren vinden het fantastisch en laten duidelijk van zich horen. Niet zeuren roep ik terug in mijn hoofd, kop houden. Dit is om het echie. In een uitgedund veld kruip ik langs mijn voorgangers, een voor een. Het geeft moraal. Ik haal een Nederlandse jongen in, Ray volgens zijn rugnummer, en hij begint tegen me te praten. Hoi, waar kom je vandaan, heb je al eerder zo'n trail gedaan? Heemskerk, waar de Kruisberg het ultieme klimgenot is, en nee nog nooit. Hij is even stil: "En dan begin je gelijk maar met de zwaarste van Belgie en ook nog de 50 km?". Ik probeer hem duidelijk te maken dat er een aantal draadjes loszitten in mijn hoofd, maar dan komen we in een keer op het pad waar de 50 km en 25 km lopers samen komen. En we worden direct weer omhoog gestuurd. Al wandelend haal ik hele groepen van de 25 in. Met respect kijken ze naar mijn nummer en krijg ik complimentjes. Yes, ik voel mezelf groeien. Energie stroomt in mijn lijf. Het wordt rammen het laatste stuk. Nou ja, iets meer me best doen.

Verrassing om de hoek

Met nog zo'n 5 km te gaan staat in Maboge de laatste verzorgingspost. Ik neem snel een litertje water en krijg van Annelies mijn flesje Red Bull aangereikt. Ik gooi mijn camelbag af, met 5 km te gaan is dit alleen maar extra gewicht en ik wil proberen er het meeste uit te halen. Vlak voordat ik wegga waarschuwt Lies dat we na de eerste bocht stijl omhoog moeten. Dat blijkt niets overdreven te wijzen. Met een waterfles in de ene, en Red Bull in de andere moet ik nu met voeten, maar geen handen, omhoog klauteren. Ja echt klauteren. Helaas zitten de 25 km lopers nu een beetje in de weg. Na een laatste krachtinspanning behaal ik na een minuut of wat de top en in mijn gedachte kan het niet anders dan omlaag gaan vanaf hier. Ik slurp eerst mijn Red Bull naar binnen en begin te lachen. Misschien had ik dat beneden moeten doen, vleugeltjes en zo. Ondertussen ontwikkel ik weer een acceptabel looptempo en vervolg mijn weg. Mijn stoffer en blik mentaliteit levert heel veel lopers op. Jammer genoeg maar een paar collega's om de 50 km. Op zo'n 2 km voor de finish volgt een stijle afdaling op asfalt. Heerlijk, al denken mijn bovenbenen daar ondertussen anders over. Niet zeuren, i zie nog een paar blauwe rugnummers en iedere positie telt. Ik ben hier niet voor de lol. Onderaan de weg worden we nog even het bos ingestuurd en mogen we voor de 2e keer door de Ourthe, we zitten nog 500 meter voor de finish. Ik kijk niet eens waar ik loop en storm dwars door het water heen, waarbij ik nog net 2 concurrenten te slim af ben. Hup het water uit, niet meer omkijken en alles geven. Wat is 500 meter dan nog een eind, maar niemand die me nog inhaalt en daar is de finish. Ik heb het gehaald. Wow. 44e plaats in een buitengewoon sterk bezet Belgisch kampioenschap met heel wat uitvallers.

Yes. UTMB punt binnen

Moe en dorstig ga ik op een bankje zitten en drink zoveel al ik kan. Laat maar komen dat water. Iets verder op hebben ze ook watermeloen. Ik struikel overeind en pak drie grote stukken. Voor de coach. Want ook zijn heeft hard moeten werken vandaag. Gezamenlijk lopen we naar een plek in de schaduw en gaan we zitten. Maar dat koude water van de Ourthe lonkt. Met wat kunst en vliegwerk kom ik weer overeind en plons in dit overheerlijke riviertje. Samen met andere lopers beginnen we het parcours minitieus te analysteren. Het heeft niets met lopen te maken, het is niet te doen, maar wat zijn wij toch kanjers dat we het hebben gehaald. Mijn eerst UTMB punt is binnen.