Donderdagavond de 14e july.
Een terechte ‘donderavond’ met van dat fijne hondenweer.
Hulde aan: Cor M, Gé, Tracy, Jos M, Menno en Jacco.
Van Jos kwam het voorstel om de ‘Kromroute’ te lopen.
Een loop om niet snel te vergeten.
Geteisterd door windvlagen, horizontale regen op je lijf, vallende takken en plensplassen om in te verzuipen, waren we op de terugweg van de route: de Reservaatweg richting de ‘Bloemberg’.
Jacco en Cor waren een aantal meters vooruit al een kudde Hooglanders gepasseerd. (Jos en Tracy waren iets eerder richting ingang afgeslagen)
Gé, Menno en ik volgden en uit het niets doemde, schuin achter ons, een kanjer van een os op die in hoog tempo op ons af stormde.
Menno schreeuwde : “Naar de bomen jongens!” “ Pfff. Dat was net aan!”
Dachten we!
We zochten weer de looproute op, waarna gelijk een nieuwe aanval door onze bruine makker werd ingezet.
Achter de bomen wéér de veiligheid opgezocht en later via een omweg en met een lijf vol extra adrenaline de route afgemaakt.
Conclusie: (achteraf praten is altijd makkelijk)
Vermoedelijk was onze aanvaller de leider van de kudde en zag hij ons als een bedreiging aan voor zijn groep. Er liepen immers jonge dieren bij.
We zijn niet zo bang ingesteld en hebben al die verhalen over die Hooglanders in het duin altijd met een korreltje zout genomen. Al die keren dat we ze passeerden tijdens de trainingen, waren ze zo mak en stonden ze ons zo sloom aan te kijken.
Volgende keer toch maar rustig langs ze wandelen. En opletten.
